Zondag 5 juni, een prachtige dag met een heerlijk zonnetje na een week vol regen en onweer! Met de eerste trein uit Enschede of elders vandaan kwamen de acht deelneemsters samen in Amsterdam bij de Sloterplas om alle nummertjes te plakken en zich klaar te maken voor de tweede teamwedstrijd van dit seizoen. Voor mij was het de eerste keer deelname aan een teamwedstrijd en voor Sevde was het zelfs haar eerste triatlon. Dus alles nog even bespreken en doorlopen voordat we in het zonnetje of de schaduw gingen wachten tot de start. Met uitzondering van Marit en Mariska was de rest van ons team zonder wetsuit. Hierdoor vielen we wel mooi op in de Aloha trisuits tijdens het zwemmen. Het was ongeveer 18 graden, dus niet zo heel erg koud en een goede temperatuur om hard in te kunnen zwemmen.
Echter gooide de start voor een aantal mensen wat roet in het eten. Er werd niet vanuit het water gestart, maar met alle teams vanaf een stukje strand achter een rood-wit lint. Dit zag er bij de mannen, die vijf minuten voor ons gestart waren, best wel heel eng uit. Het voelde voor mij ook als een gevecht om veilig in het water te komen. Dan maar wat rustiger starten en tijdens het zwemmen proberen mensen in te halen. Dit verliep niet helemaal zonder slag of stoot, bij mij was het alleen een trap tegen mijn oog, maar Marijke kreeg een trap in haar maag en heeft even bij een kano gehangen om vervolgens de race gelukkig toch nog voort te kunnen zetten. Het leuke bij het zwemmen was wel de herkenning van de blote armen en stukjes oranje in de trisuits en daardoor herkenning waar eigen teamleden zijn.
Hetzelfde strandje moesten we ook weer oprennen en daar zag ik direct Anne. Tijd om op de fiets te springen (wat ik nog steeds niet kan) en door te zetten voor 20 kilometer rondom rotondes en een paar scherpe bochten. Er stond een duidelijke harde wind, maar gelukkig heeft iedereen daar last van.. Het parcours was zo opgezet dat je ongeveer dezelfde weg heen als terug fietste en daardoor kon je aan de andere kant van de weg zien als er iemand anders uit het team fietste. Even lachen of proberen te zwaaien als aanmoediging. Al is dit voor kort, het geeft wel net iets leuks aan de wedstrijd. Aan het einde van het derde rondje zag ik Anne nog steeds voor me en was het tijd om af te stappen en rennend het laatste stuk in te gaan. Mariska had ondertussen al een grote voorsprong opgebouwd met haar zwem- en fietssnelheid en Marit en Janine hebben elkaar met de fiets goed mee kunnen nemen, al moesten ze wat om elkaar heendraaien om niet te stayeren. Jet, Marijke en Sevde waren nog goed aan het fietsen, maar ook al bijna op weg om te wisselen en starten met hardlopen.
De wissel was weer even nadenken en daardoor wat langzaam, maar zonder fietsschoenen gaat het toch makkelijker en kan je zo verder. Na een korte aanloop kwam je zo op het loopparcours dat bestond uit twee rondjes. Opnieuw was het langs dezelfde weg heen als terug en kon je teamgenoten aanmoedigen tijdens de laatste paar kilometers van deze triatlon. Anne had niet alleen wat moeite met het aantrekken van haar schoenen, de tweede keer zaten ze gelukkig goed, maar ook bij het punt waar ze water uitdeelden pakte ze een bekertje sportdrank om vervolgens over zich heen te gooien. Zoals Mariska al had verwacht werd ze tijdens het lopen ingehaald door Marit en Janine en vlak voor de finish ook door Anne. Na deze vier kwam ook voor mij de finish in zicht en was dit dan ook het einde van mijn eerste sprint en eerste triatlon van dit seizoen. Jet en Marijke kwamen vlak na elkaar over de finish en daarna was het tijd om Sevde aan te moedigen voor de laatste paar meters van voor haar het zwaarste onderdeel. Ze heeft genoten van haar eerste triatlon, maar hoe kan het ook anders met dat mooie weer en deze leuke sport!
Karin van Leersum
